About MeArt
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ηράκλειο της Κρήτης. Μαμά κρητικιά και μπαμπάς μανιάτης. Μόνο σε ένα πράγμα συμφωνούσαν: “Τι θα γίνεις παιδί μου, καλλιτέχνης; Να πεινάσεις;”.
Ε και δεν έγινα. Σπούδασα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών. Κατόπιν με κέρδισαν οι πωλήσεις διαφόρων ειδών και υπηρεσιών, από βιβλία και εγκυκλοπαίδειες, καφέδες, ποτά και ξενύχτια, μέχρι και τις τηλεπικοινωνίες.
Κι εκεί που όλα ήταν κάπως τακτοποιημένα με τη ζωή μου, μια ωραία πρωία, Ιούλιος του 2013 ήταν θυμάμαι, με βάρεσε η κρίση των τριάντα κατακούτελα. Παντελώς δυστυχής και απογοητευμένη από την καθημερινότητά μου στην Αθήνα, αποφάσισα να πάω να ζήσω στο χωριό του πατέρα μου στη δυτική Μάνη.
Στις 6 Οκτωβρίου του 2013 μετακόμισα στη Μάνη χωρίς να έχω ιδέα τι θα κάνω στη ζωή μου, χωρίς πλάνο, χωρίς σύντροφο, χωρίς δουλειά, σε ένα χωριό που είχα μόνο γνωστούς μέσης ηλικίας άνω των 65. Και κάπου εκεί θυμήθηκα ότι ήθελα να γίνω ζωγράφος. Δεν έχει περάσει ούτε μια στιγμή από τότε που να έχω μετανιώσει για την απόφασή μου. Η ζωή στο χωριό είναι γεμάτη εκπλήξεις, άπειρες δυνατότητες, θάλασσα και βουνό μαζί.
Πλέον είμαι μόνιμη παρέα με το Γιάννη και ζούμε μόνιμα στο Εξωχώρι, ένα χωριό στους πρόποδες του Ταϋγέτου, με υπέροχη θέα στην Καρδαμύλη και το μεσσηνιακό κόλπο.
Spoiler Alert, λίγους μήνες πριν είχα αρχίσει να ζωγραφίζω ένα κορίτσι με κόκκινο φόρεμα που θέλει να φύγει από την πόλη πετώντας. Κάθε φορά έβρισκα και διαφορετικό τρόπο να φεύγει, πάντα πετώντας. Νιώθω ότι ζωγράφισα την επιθυμία μου και αυτή πραγματοποιήθηκε. Το κορίτσι αυτό είναι ο φύλακας άγγελός μου. Είναι εκείνη που μου άνοιξε το δρόμο και πάντα μου ανοίγει καινούριες πόρτες πετώντας, γι αυτό είναι και η πρωταγωνίστρια σε πολλά από τα παραμύθια μου.
Νιώθω ευγνωμοσύνη για την πορεία μου μέχρι τώρα και αυτός είναι ο λόγος που μοιράζομαι την ιστορία μου και το κορίτσι μου. Εύχομαι να ανοίξει νέους δρόμους και για σένα!
Ε και δεν έγινα. Σπούδασα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών. Κατόπιν με κέρδισαν οι πωλήσεις διαφόρων ειδών και υπηρεσιών, από βιβλία και εγκυκλοπαίδειες, καφέδες, ποτά και ξενύχτια, μέχρι και τις τηλεπικοινωνίες.
Κι εκεί που όλα ήταν κάπως τακτοποιημένα με τη ζωή μου, μια ωραία πρωία, Ιούλιος του 2013 ήταν θυμάμαι, με βάρεσε η κρίση των τριάντα κατακούτελα. Παντελώς δυστυχής και απογοητευμένη από την καθημερινότητά μου στην Αθήνα, αποφάσισα να πάω να ζήσω στο χωριό του πατέρα μου στη δυτική Μάνη.
Στις 6 Οκτωβρίου του 2013 μετακόμισα στη Μάνη χωρίς να έχω ιδέα τι θα κάνω στη ζωή μου, χωρίς πλάνο, χωρίς σύντροφο, χωρίς δουλειά, σε ένα χωριό που είχα μόνο γνωστούς μέσης ηλικίας άνω των 65. Και κάπου εκεί θυμήθηκα ότι ήθελα να γίνω ζωγράφος. Δεν έχει περάσει ούτε μια στιγμή από τότε που να έχω μετανιώσει για την απόφασή μου. Η ζωή στο χωριό είναι γεμάτη εκπλήξεις, άπειρες δυνατότητες, θάλασσα και βουνό μαζί.
Πλέον είμαι μόνιμη παρέα με το Γιάννη και ζούμε μόνιμα στο Εξωχώρι, ένα χωριό στους πρόποδες του Ταϋγέτου, με υπέροχη θέα στην Καρδαμύλη και το μεσσηνιακό κόλπο.
Spoiler Alert, λίγους μήνες πριν είχα αρχίσει να ζωγραφίζω ένα κορίτσι με κόκκινο φόρεμα που θέλει να φύγει από την πόλη πετώντας. Κάθε φορά έβρισκα και διαφορετικό τρόπο να φεύγει, πάντα πετώντας. Νιώθω ότι ζωγράφισα την επιθυμία μου και αυτή πραγματοποιήθηκε. Το κορίτσι αυτό είναι ο φύλακας άγγελός μου. Είναι εκείνη που μου άνοιξε το δρόμο και πάντα μου ανοίγει καινούριες πόρτες πετώντας, γι αυτό είναι και η πρωταγωνίστρια σε πολλά από τα παραμύθια μου.
Νιώθω ευγνωμοσύνη για την πορεία μου μέχρι τώρα και αυτός είναι ο λόγος που μοιράζομαι την ιστορία μου και το κορίτσι μου. Εύχομαι να ανοίξει νέους δρόμους και για σένα!
